"जिन्दगी झन्डवा फिर भि घमण्डवा" यो भनाईको सार्थकता त्यतिबेला झल्किन्छ जब समयबाट लगातार बलात्कृत भैरहेको अवस्थामा पनि ओठमा जबर्जस्तीको मुस्कान सजाउनु पर्छ । जब आँखाको डिलसम्म आईपुगिसकेको आँसुलाई रोकेर आँखा रातो हुनुको दोस कसिङ्गरलाई दिनुपर्छ ।
उसले फेसबूकमा उसको व्याईफ्रेन्ड्को फोटो पोस्ट्याएकि थिइ । क्याप्सन पढें, "माई डियर प्रीय मान्छे, लभ यु अलट "। उसले व्याईफ्रेन्ड बनाएकी छे भन्ने त मैले केही समय अघि नै थाह पाएको हो । केही समय मलाई केही फरक नपारेको नाटक गरेरै बिताएँ । तर धेरै दिन छेकेर नछेकिने रहेछ भावनाको बाढी । उसलाई हेर्ने मन भयो । मायाबाट विश्वास उठिसक्यो भन्ने मान्छेमा फेरि मायाको मुल फुटाउन सक्ने ताकत भएको मान्छे कस्तो चाहिँ रहेछ भन्ने निकै कौतुहलता जागेको हो मलाई त्यो खबर पहिलो पटक पाउँदा । त्यसमा जलन पनि अवस्य मिसिएको थियो , म नकार्दिन ।
"नाम नरेश सुवेदी , घर स्याङ्जा " फेसबूकको भितामा देखियो । झट्ट हेर्दा उमेर हामी भन्दा केही साल बढी नै जस्तो लाग्थ्यो । ह्यान्डसम नै हुनुपर्छ, मलाई सुन्दरता मापन गर्ने ईकाई थाह छैन । चट्ट सुट पाईटमा सजिएको फोटो थियो मुहारपुस्तिकामा । त्यसैले ह्यान्डसम भनिदिएँ ।
"तिमी यो कपडा लगाएर कलेज आउने नगर क्या ।" उ भन्थी ।
"किन ?" म असमन्जसमा सोध्थें ।
"यो कपडामा तिमिलाई निकै ह्यान्डसम देखिन्छ । अरुले आँखा लगाउलान फेरि ।" उ भन्थी । उतिबेला उसको भनाईमा प्रेमिल ईर्ष्या पाउथें म ।
त्यि अतितका दिन थिए । आँखाको डिलसम्म आँसु आईपुग्यो । कसैले देख्नु अघि नै पुछें ।
केही दिन देखि रुघाले ग्रस्त पारेको थियो । टाउको फुट्ला झैं गरि दुखिरहेको थियो । अफिसमा बस्न सकिन । घर फर्किएँ । गाडिमा एक पटक भोमिट भयो । थकित घर आईपुगें ।
बेडमा पल्टिएँ । त्यही नाम घुमिरह्यो दिमागभर । निन्द्रा परेन । हुन त निन्द्रा पर्न छोडेको धेरै भैसकेको थियो । स्लिपिङ ट्याबलेटमा निर्भर थियो निन्द्रा । एउटा स्लिपिङ ट्याब निकालेर खाएँ ।
No comments:
Post a Comment